Een arts schrijft medicatie voor aan de patiënt en maakt daarvoor een medicatieafspraak. De apotheker ontvangt deze afspraak, samen met een verstrekkingsverzoek. Op basis van deze twee stelt de apotheker samen met de patiënt de toedieningsafspraak vast. Hierbij stemmen zij de juiste medicatie af, voortkomend uit het verstrekkingsverzoek en leggen ze de toedientijden vast. Met andere woorden: ze spreken af op welke momenten de patiënt de medicatie gebruikt.
Iedereen in de apotheek heeft recht op de juiste toedienafspraken die leiden tot een kloppende toedienlijst. In de huidige situatie moet de patiënt vaak in een distributieomgeving worden geplaatst om de juiste toedientijden te kunnen definiëren. Vaak wordt dan gesteld dat patiënten zonder Baxtermedicatie daar geen recht op hebben. Bij Medicatieproces 9 ligt dit anders. Iedereen krijgt een kloppende toedienlijst.
Het vaststellen van de toedienlijst in samenspraak met de patiënt is direct een goed moment om de verificatie van het medicijngebruik uit te voeren. Gebruikt de patiënt nog steeds dezelfde medicatie volgens het tijdschema zoals bij de apotheek bekend is? Om dit te controleren doorloopt men samen de lijst met geneesmiddelen en wordt per middel bekeken of de medicatie nog van toepassing is, of de dosering nog klopt en of het tijdschema overeenkomt met de werkelijke situatie. Hier zijn de apotheker en de patiënt het over eens.
Thuis neemt de patiënt zelfstandig, of met behulp van een thuiszorgorganisatie zijn medicatie. Veel thuiszorgorganisaties werken met de bekende toedienapps, waarbij de apotheek medicatiegegevens beschikbaar stelt aan de appleveranciers. De zorgmedewerker registreert in de app welke medicatie de patiënt daadwerkelijk gebruikt. En vervolgens… stopt het proces. De apotheker ontvangt geen directe terugkoppeling over de toediening en krijgt dus niet te weten of de patiënt de medicatie gebruikt zoals is afgesproken in de toedieningsafspraak. Mogelijk wel via een portaal, maar dit is erg omslachtig. Een bijzondere situatie als u het mij vraagt.
Een terugkoppeling van de wel of niet ingenomen medicatie direct in het AIS zou de apotheker in staat stellen om op basis hiervan het gesprek aan te gaan met de patiënt door vragen te stellen als “Waarom neemt u de medicatie niet?” en “Heeft u last van bijwerkingen?” Ook biedt het de mogelijkheid om bij de arts voorstellen te doen om de medicatieafspraak te wijzigen. Door die terugkoppeling zou de apotheker in staat worden gesteld om die gewenste zorgtaak op zich te nemen en daardoor de therapiebegeleiding bij individuele patiënten écht te laten werken.
Conclusie: Er valt nog veel te winnen. Laten we als eerste stap dit hele toedienproces eens goed inzichtelijk maken. Zo komen wij als apothekers in de toekomst misschien toch een beetje af van honorering slechts op receptregels maar juist meer op de zorginhoudelijke processen.